کد مطلب:327944 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:306
رستگاری پیروان قرآن در قیامت
چنان كه قبلا اشاره شد آنچه انسان در درجه اول اهمیت است و عقل ایجاب می كند تمام همت خویش را در جهت تحقق هر چه بهتر آن صرف كند، سعادت و رستگاری اخروی است؛ زیرا زندگی این جهانی مقدمه و زمینه ساز زندگی جاودانه اخروی است. مثل انسان در این عالم نسبت به عالم آخرت مثل آن مسافری است كه در شهر غربت با كار و تلاش شبانه روزی و قناعت و پس انداز كردن حاصل كوشش خود و ارسال آن به وطی اصلی و زادگاه خویش درصدد است تا برای خود خانه و سرپناه و سرمایه ای فراهم كند تا در هنگام مراجعت به وطن خود با برخورداری از امكانات پیش فرستاده، این چند روز باقیمانده عمر خویش را در رفاه و عزت و سربلندی زندگی كند، با این تفاوت كه زندگی اخروی، جاودانه و همیشگی است.
اعتقادات و اعمال و رفتارهای انسان بذرهایی است كه در این جهان به دست انسان كاشته می شود و در عالم آخرت، نتیجه و محصول آن آشكار می گردد. در این عالم اگر كشاورزی بر اساس رهنمودهای یك دانشمند آشنا و متخصص امر كشاورزی بذری را كشت كند، در هنگام درو بیشترین محصول ممكن را با بهترین كیفیت، از زحمت خویش برداشت خواهد كرد. به همین منوال اگر انسان ها اعمال و رفتار خود را بر اساس رهنمودهای قرآن كریم و معارف و علوم اهل بیت علیه السلام تنظیم كنند و امور فردی و اجتماعی و سیاسی خود را بر اساس رهنمودهای قرآن كریم سامان دهند، علاوه بر عزت و سربلندی دنیا، در علم آخرت نیز از نتایج اعمال نیك خود برخوردار خواهند بود و از این كه با اعمال شایسته خود سرنوشتی سعادتمند در جوار رحمت خدا برای خود تدارك دیده اند خوشحال خواهند بود.
حضرت علی علیه السلام مضمون مذكور را با تمثیلی بسیار زیبا بیان می كنند و مردم را به عمل به قرآن و پاسداری و حراست از احكام حیات بخش آن فرا می خوانند:
فاسئلوا الله به و توجهوا الیه بجبه و لا تسئلوا به خلقه انه ما توجه العباد الی الله بمثله و اعلما انه شافع و مشفع و قائل و مصدق و انه من شفع له القرآن یوم القیامه شفع فیه و من محل به القرآن یوم القیاه صدق علیه. - نهج اللاغه، خطبه 175. ی
آن حضرت بعد از بیان مطالب گذشته مبنی بر این كه قرآن درمان و شفای بزرگ ترین دردهای جامعه است، به مردم توصیه می كند كه با پیروی از قرآن، شفای دردهای خود را از قرآن بخواهید و با عمل به آن به خداوند روی آورید و برای استمداد از انسان های دیگر، قرآن را وسیله قرار ندهید. بدانید قرآن شفاعت كننده ای است كه شفاعتش پذیرفته می شود و گوینده ای است كه گفتارش تصدیق می شود و كسی كه قرآن در قیامت او را شفاعت كند آن شفاعت در حق او پذیرفته است و كسی كه قرآن او را در روز قیامت تقبیح كند، به زیان او تمام می شود.
آن گاه حضرت خطر جدایی مردم از قرآن را گوش زد می كنند، سپس آنها را به پیروی از این كتاب آسمانی و الگو قرار دادن آن در فكر و عمل دعوت می نمایند:
ینادی مناد یوئم القیامه الا ان كل حارث مبتلی فی حرثه و عاقبه عمله غیر حرثه القرآن فكونوا من حرثته و اتباعه و استدلوه علی ربكم واستنصحوه علی انفقسكم و اتهموا علیه ارائكم و استغشوا فیه اهوائكم - همان. ی
آن گاه كه قیامت بر پا شود و خلایق برای حسابرسی و جزا و پاداش به پا خیزند منادی ندا می دهد و این واقعی را به اهل قیامت خبر می دهد كه هان!ای انسان ها بدانید هر انسانی امروز در عاقبت و پایان كار، گرفتار و مبتلا به آثار و نتایج و محصول كشته خویش است، مگر كسانی كه در دنیا اعتقادات و اعمال و رفتار خویش را بر اساس دستورها و راهنمایی های قرآن شكل داده اند. تنها این افراد هستند كه از نتایج و آثار اعمال و رفتار و اعتقادات خویش راضی اند و هرگز احساس غبن نمی كنند.
تنبه و بیدار باش
زندگی و حیات هر موجودی از جمله انسان، امری محدود است. این زندگی از نقطه زمانی خاصی شروع می شود و در نقطه زمانی خاصی با مرگ پایان می پذیرد. انسان در این زمان محدود، پیوسته در حال شدن است و شخصیت او در حال شكل گیری است. شخصیت انسان كه برخاسته از اعتقادات و باورهای اوست منشا اعمال و رفتار وی می گردد. اعمال و رفتار انسان نیز در روز قیامت تجسم پیدا می كند و هر كس با آثار و نتایج خود دست به گریبان خواهد بود.
نكته ای كه در این جا بدان توجه داده می شود این است كه تا انسان از دنیا نرفته است هر لحظه می تواند با محاسبه و بازنگری در افكار و عقاید و اعمال و رفتار خویش، گذشته خود را جبران كند و سرنوشت خود را در جهت سعادت و رستگاری دنیوی و اخروی تغییر دهد. چه بسیارند انسان هایی كه در لحظه ای به خود آمدند و با یك تصمیم و توبه حقیقی، گذشته تاریك خود را به آینده ای درخشان و سعادتمند مبدل كردند و ره صد ساله را یك شبه پیمودند؛ لكن باید توجه داشت كه فرصت و امكان بازنگری و تدارك گذشته، تنها در این جهان ممكن است و بعد از مرگ و ارتحال از این عالم فانی امكان تدارك منتفی است.
اگر انسان در عالم دنیا اعمال و رفتار خود را بر اساس قرآن و دستورات و معارف الهی سامان داد و به بیان حضرت علی علیه السلام از حرثه قرآن بود، در عالم آخرت از آثار و محصول آنها بهره مند و خوشحال خواهد بود. فرصت عمل و تداركات، تنها در دنیا وجود دارد و عالم آخرت جای تدارك نیست: الیوم عمل و لا حساب و غدا حساب و لا عمل؛ امروز روز كشت -بحار: ج 32، ص 354. ی و عمل است و محاسبه ای در كار نیست و فردا روز برداشت و محاسبه است و امكان عمل و تدارك وجود ندارد. علی علیه السلام كه دانای به حقیقت دنیا و آخرت و رابطه میان آنها، و خیرخواه مسلمانان و دلسوز آنان است می فرماید: فكونوا من حرثه القرآن؛ اگر طالب سعادتید، كشت و كار خود را در كشتزار با بركت قرآن قرار دهید. از كسانی باشید كه با عمل به دستورات حیات بخش این كتاب آسمانی، دنیا و آخرت خود را آباد می سازند. قرآن را الگوی خود قرار دهید تا هرگز زیان نبینید.
اعتقادات و اعمال و رفتارهای انسان بذرهایی است كه در این جهان به دست انسان كاشته می شود و در عالم آخرت، نتیجه و محصول آن آشكار می گردد. در این عالم اگر كشاورزی بر اساس رهنمودهای یك دانشمند آشنا و متخصص امر كشاورزی بذری را كشت كند، در هنگام درو بیشترین محصول ممكن را با بهترین كیفیت، از زحمت خویش برداشت خواهد كرد. به همین منوال اگر انسان ها اعمال و رفتار خود را بر اساس رهنمودهای قرآن كریم و معارف و علوم اهل بیت علیه السلام تنظیم كنند و امور فردی و اجتماعی و سیاسی خود را بر اساس رهنمودهای قرآن كریم سامان دهند، علاوه بر عزت و سربلندی دنیا، در علم آخرت نیز از نتایج اعمال نیك خود برخوردار خواهند بود و از این كه با اعمال شایسته خود سرنوشتی سعادتمند در جوار رحمت خدا برای خود تدارك دیده اند خوشحال خواهند بود.
حضرت علی علیه السلام مضمون مذكور را با تمثیلی بسیار زیبا بیان می كنند و مردم را به عمل به قرآن و پاسداری و حراست از احكام حیات بخش آن فرا می خوانند:
فاسئلوا الله به و توجهوا الیه بجبه و لا تسئلوا به خلقه انه ما توجه العباد الی الله بمثله و اعلما انه شافع و مشفع و قائل و مصدق و انه من شفع له القرآن یوم القیامه شفع فیه و من محل به القرآن یوم القیاه صدق علیه. - نهج اللاغه، خطبه 175. ی
آن حضرت بعد از بیان مطالب گذشته مبنی بر این كه قرآن درمان و شفای بزرگ ترین دردهای جامعه است، به مردم توصیه می كند كه با پیروی از قرآن، شفای دردهای خود را از قرآن بخواهید و با عمل به آن به خداوند روی آورید و برای استمداد از انسان های دیگر، قرآن را وسیله قرار ندهید. بدانید قرآن شفاعت كننده ای است كه شفاعتش پذیرفته می شود و گوینده ای است كه گفتارش تصدیق می شود و كسی كه قرآن در قیامت او را شفاعت كند آن شفاعت در حق او پذیرفته است و كسی كه قرآن او را در روز قیامت تقبیح كند، به زیان او تمام می شود.
آن گاه حضرت خطر جدایی مردم از قرآن را گوش زد می كنند، سپس آنها را به پیروی از این كتاب آسمانی و الگو قرار دادن آن در فكر و عمل دعوت می نمایند:
ینادی مناد یوئم القیامه الا ان كل حارث مبتلی فی حرثه و عاقبه عمله غیر حرثه القرآن فكونوا من حرثته و اتباعه و استدلوه علی ربكم واستنصحوه علی انفقسكم و اتهموا علیه ارائكم و استغشوا فیه اهوائكم - همان. ی
آن گاه كه قیامت بر پا شود و خلایق برای حسابرسی و جزا و پاداش به پا خیزند منادی ندا می دهد و این واقعی را به اهل قیامت خبر می دهد كه هان!ای انسان ها بدانید هر انسانی امروز در عاقبت و پایان كار، گرفتار و مبتلا به آثار و نتایج و محصول كشته خویش است، مگر كسانی كه در دنیا اعتقادات و اعمال و رفتار خویش را بر اساس دستورها و راهنمایی های قرآن شكل داده اند. تنها این افراد هستند كه از نتایج و آثار اعمال و رفتار و اعتقادات خویش راضی اند و هرگز احساس غبن نمی كنند.
تنبه و بیدار باش
زندگی و حیات هر موجودی از جمله انسان، امری محدود است. این زندگی از نقطه زمانی خاصی شروع می شود و در نقطه زمانی خاصی با مرگ پایان می پذیرد. انسان در این زمان محدود، پیوسته در حال شدن است و شخصیت او در حال شكل گیری است. شخصیت انسان كه برخاسته از اعتقادات و باورهای اوست منشا اعمال و رفتار وی می گردد. اعمال و رفتار انسان نیز در روز قیامت تجسم پیدا می كند و هر كس با آثار و نتایج خود دست به گریبان خواهد بود.
نكته ای كه در این جا بدان توجه داده می شود این است كه تا انسان از دنیا نرفته است هر لحظه می تواند با محاسبه و بازنگری در افكار و عقاید و اعمال و رفتار خویش، گذشته خود را جبران كند و سرنوشت خود را در جهت سعادت و رستگاری دنیوی و اخروی تغییر دهد. چه بسیارند انسان هایی كه در لحظه ای به خود آمدند و با یك تصمیم و توبه حقیقی، گذشته تاریك خود را به آینده ای درخشان و سعادتمند مبدل كردند و ره صد ساله را یك شبه پیمودند؛ لكن باید توجه داشت كه فرصت و امكان بازنگری و تدارك گذشته، تنها در این جهان ممكن است و بعد از مرگ و ارتحال از این عالم فانی امكان تدارك منتفی است.
اگر انسان در عالم دنیا اعمال و رفتار خود را بر اساس قرآن و دستورات و معارف الهی سامان داد و به بیان حضرت علی علیه السلام از حرثه قرآن بود، در عالم آخرت از آثار و محصول آنها بهره مند و خوشحال خواهد بود. فرصت عمل و تداركات، تنها در دنیا وجود دارد و عالم آخرت جای تدارك نیست: الیوم عمل و لا حساب و غدا حساب و لا عمل؛ امروز روز كشت -بحار: ج 32، ص 354. ی و عمل است و محاسبه ای در كار نیست و فردا روز برداشت و محاسبه است و امكان عمل و تدارك وجود ندارد. علی علیه السلام كه دانای به حقیقت دنیا و آخرت و رابطه میان آنها، و خیرخواه مسلمانان و دلسوز آنان است می فرماید: فكونوا من حرثه القرآن؛ اگر طالب سعادتید، كشت و كار خود را در كشتزار با بركت قرآن قرار دهید. از كسانی باشید كه با عمل به دستورات حیات بخش این كتاب آسمانی، دنیا و آخرت خود را آباد می سازند. قرآن را الگوی خود قرار دهید تا هرگز زیان نبینید.